Ko Sichang en begin Myanmar (26 maart)

We zijn alweer dik twee weken! Vorige week donderdag gingen we dus om 3 uur met een busje vanuit Kata Beach naar de plek waarvandaan de bus vanuit Phuket naar Bangkok ging. Deze vertrok om 17:30 en duurde 12 uur, maar was goed te doen. Om 5:30 kwamen we aan in Bangkok, nog donker, toch al heel erg druk op straat! Onze visa konden we tussen 9 en 12 aanvragen en daarvoor moesten we nog pasfoto's en een kopie van ons paspoort laten maken. Met de bus (die er een uur over deed!) gingen we naar het treinstation dichtbij de ambassade van Myanmar. Hier hebben we gekeken waar je pasfoto's kon laten maken, na lang zoeken hebben we dit gevonden, helaas ging deze pas om 8 uur open... Eerst maar even ontbijten dus. Tijdens het ontbijt nog lekker gekletst met een Engelsman die ben aankwam in Bangkok en maar niet kon stoppen met praten. Om 8 uur foto's en een kopie laten maken (zijn supermooi geworden!) en daarna richting de ambassade.
Eenmaal hier aangekomen (9:05) was het al superdruk, we kregen een formulier in ons handen geduwd. De helft begrepen we natuurlijk niet, maar gelukkig zaten er mensen naast ons die ons een beetje konden helpen. Toen we bij de balie aankwamen bleek natuurlijk dat alles niet goed was en moesten we nog allerlei extra dingen invullen.
Eindelijk hadden we alles rond en konden we maandag de visa weer ophalen.
Nu wilden we weer zo snel mogelijk weg uit Bangkok en hebben we de eerste de beste bus naar Sri Racha genomen. Toen we eenmaal uitstapte bij de pier, bleek dat we net de boot hadden gemist en 50 minuten moesten wachten op de volgende. Gelukkig konden we wel alvast de boot op. De boottocht was heel indrukwekkend, alleen maar Thaise mensen die echt van alles meenamen, potten, pannen, hangmatten, noem maar op! De toch duurde drie kwartier, het was net een soort achtbaan! Martje zat bij het water en werd de hele tijd nat van al het opspattende water.
We kwamen aan op Ko Sichang en het had een supermooie pier waar allemaal gekleurde vissersbootjes lagen. Meteen werden we geholpen door een vrouw die ons een scooter verhuurde en ons naar ons hotel bracht. Hier werden we weer vriendelijk ontvangen en we kregen een prima kamer!
Op dit kleine eilandje was één klein strandje, waar dan ook iedereen heenging, superdruk dus! Toeristen komen hier eigenlijk niet, dus wij vielen best wel op... Op één dag zijn we wel 5 keer gevraagd om met mensen op de foto te gaan. Op dit kleine eilandje hebben we drie dagen gechilld en rondgescooterd. Maandagochtend namen we de boot van 9 uur weer terug naar het vaste land. Vanuit daar de bus naar Bangkok. Hier kwamen we aan om 14:00 en toen hebben we een busticket naar Mae Sot (boardercrossing Thailand en Myanmar) geboekt voor in de avond. In Bangkok hebben we onze visa opgehaald en zijn we ergens wat gaan eten. Toen we wat tijd overhadden zijn we naar Siam Square gegaan, een soort enorm winkelcentrum met alleen maar dure winkels... (Zelfs de Zara en de H&M waren duurder dan in NL!) We hebben dus vooral rondgekeken, prima tijdverdrijf!
Om 21:40 vertrok de bus naar Mae Sot en deze kwam aan om ongeveer 5:00... Daar hebben we een busje naar de grensovergang (een brug) genomen en hier kregen we allerlei stempels in ons paspoort en werden er foto's gemaakt, zowel aan de ene zijde (Thailand) als aan de andere kant (Myanmar) van de brug.
We waren in Myanmar. Helaas konden we nog niks, want we hadden geen lokaal geld en de bank ging pas om 9:00 open (het was 6:05 want in Myanmar is er een half uur tijdsverschil met Thailand). We hebben even op een stoepje gezeten en rondgekeken naar alle mannen met lange rokken en vrouwen met manden op hun hoofd. Ook heeft iedereen hier een geel gezicht tegen de zon en zijn de straten baksteenrood. Alle mannen kauwen op iets en spugen dan iets uit dat lijkt op bloed...
Op een gegeven moment ontmoette we twee andere backpackers, Marissa en Emmie uit Polen, die ook met de bus naar Yangon moesten. We werden geholpen door een hele aardige man die ook goed Engels kon. Bij hem konden we wat geld wisselen om een busticket naar Yangon te kopen. De bus zou vertrekken om 09:30. We hebben wat gekletst en wat gegeten en zijn toen richting de bus gegaan. Deze bus zou 12 uur duren, maar de afstand was helemaal niet zo groot, dus we begrepen niet zo goed waarom... Eenmaal in de bus kreeg iedereen een plastic zakje en zodra de bus begon te rijden werd opeens alles duidelijk... We gingen over onverharde bergweggetjes, bocht na bocht, met een enorme bus. Het uitzicht was prachtig, maar onze magen vonden het niet zo leuk. Zeker de helft van de bus heeft gekotst en wij hadden het er ook moeilijk mee maar hebben alles binnengehouden! We reden langs allemaal rieten hutjes en jungle achtige natuur! Na 4 uur stopte de bus eindelijk en konden we er even uit. Wat eten, naar de wc, en weer door... Om 11 uur 's avonds kwamen we aan bij het busstation, dit busstation lag nog op een uur rijden van ons hotel, dus in de taxi met zijn allen. Uiteindelijk kwamen we om 00:15 aan bij ons hotel en was het gelukkig nog open! We sliepen op een slaapzaal met 12 bedden. Toen we aankwamen waren er drie bezet en lagen ze allemaal te slapen. Heel stil hebben we dus even gedoucht en zijn daarna naar bed gegaan, eindelijk weer in een bed slapen! De volgende ochtend na een beetje te hebben uitgeslapen, hebben we uitgebreid ontbeten, want dat hadden we even nodig. Toen we even buiten zaten kwamen we in contact met Jack Ko, een engineer... Deze wilde ons graag helpen en toen heeft zijn private driver ons naar de schwedagon-pagode gebracht. Een enorme tempel die je al van ver kon zien, het was een soort enorme gouden bel! We deden onze schoenen uit en liepen op blote voeten, zoals het hoort, naar binnen. Na heel veel trappen kwamen we aan bij de ingang. Natuurlijk moeten alleen toeristen entree betalen en we moesten onze schouders en knieën bedekt hebben. Martje had een hemdje aan dus die moest een soort van blouseje huren om baar schouders te bedekken. Uiteindelijk konden we doorlopen en kregen we de tempel van dichtbij te zien. Zo indrukwekkend hoeveel goud je bij elkaar kunt zien en hoeveel werk het wel niet heeft moeten kosten om dit allemaal te bouwen?! Overal waren mensen aan het bidden, het was erg druk en warm. Nadat we drie rondjes hebben gelopen en alles in ons op hebben genomen zijn we weer naar buiten gegaan. Zodra we op de trap naar buiten stonden kwam er een hele familie van wel ongeveer 15 man die met ons op de foto wilde en ook niet zomaar, nee, één voor één en ze pakten ons goed vast! Een beetje geschrokken hiervan liepen we door en zijn we even in een parkje wat gaan drinken en bij het water gaan zitten. Daarna hebben we een hele mooie wandeling gemaakt langs het meer, er was een stijger die er overheen was gebouwd! Toen we eenmaal van de stijger weer de normale straat op liepen zagen we opeens een hockeyveld waar mensen aan het hockeyen waren! We werden razend enthousiast en zijn er heen gelopen. Na tien minuutjes ongemakkelijk van een afstandje te hebben gekeken, vroeg Martje of ze een stick mocht lenen. Na een beetje 'om de beurt wat trucjes' kreeg Lieve er ook een aangeboden en konden we samen samen hockeyen. Het is niet echt een hockeyland dus ze waren erg verbaasd over ons kunnen. Het was heerlijk om zelfs in het buitenland even lekker tegen zo'n bal te kunnen meppen.
Na anderhalf uur in de hitte te hebben gehockeyd zijn we maar weer teruggelopen richting het hostel. Deze wandeling duurde zeker een uur, maar je zal je hier niet echt vervelen door al de geuren kleuren en mensen. Toen we eenmaal aankwamen bij het hostel hebben we even gezeten en zijn daarna eigenlijk gelijk doorgegaan om wat te eten. Onderweg kwamen we toevallig Emmie weer tegen met haar vriend! Die raadde ons aan om, als we niks te doen hadden, naar de film te gaan. Nadat we hadden gegeten zijn we in het hostel even gaan douchen, want je stinkt wel heel erg na zo'n lange warme dag, en even andere kleren aangedaan. We hebben Emmies advies opgevolgd en zijn naar de film gegaan, Insurgent! Tot onze verbazing was deze gewoon in het Engels, zelfs zonder ondertiteling! We hadden alleen nog maar genoeg geld bij ons voor plaatsen op de tweede rij, erg dichtbij dus, maar daar hebben we niet echt last van gehad. We hebben nog nooit zo onrustig in de bioscoop gezeten. Iedereen loopt constant weg, eet en praat luid en laten hun telefoon gewoon lekker hard afgaan. De man naast ons heeft 5 zakken krakende chips naar binnen gewerkt... Maar, de film was erg leuk! Om 23:30 was de film afgelopen en zijn we lekker ons bedje ingekropen!
Vanochtend hebben we om 9 uur ontbeten in het hotel en hebben we de bus naar Bagan geboekt voor vanavond. Daarna zijn we weer een hele grote wandeling gaan malen door de stad. Langs het water waar allemaal enorme boten lagen (het water zelf hebben we niet echt gezien...) en langs allemaal kleine marktjes. We liepen gewoon rustig op straat toen het opeens keihard begon te regenen! Na een half uur geschuild te hebben durfden we het weer aan en zijn we verder gelopen. Om 4 uur waren we weer terug in ons hotel en om half 5 ging de taxi naar het oh zo verre busstation. Op naar Bagan!